Zbiór wierszy „Czasu jak na listek”

Rdza

samotność jest rdzą
wżera się w moje ciało
co raz ścieram ją z policzków
rozkwita na nowo

spoglądam w tył
rdza
patrzę przed siebie
rdza
a teraźniejszość jest czarna
od krwi
która we mnie
jeszcze drży

wiec mówię do nocy
zabierz mnie z sobą
niech usnę w twoich gałęziach
niech prześpię świat
cały

może zapomnę
o stromych schodach
może razem ze mną
skończy się rdza

Nic

moje biurko podnosi się
z chwilowego upadku
a ja trwam w uporze
przeciw usypianiu
starych domów

na nowe znajdzie się
lepsze zapiecki
a lampa nad dachem
nie zgaśnie przed toastem

zanim wydamy rozkazy
odsłonięcia pomnika
jeszcze się zastanówmy

co nam przynosi
największy wiatr
co nam mówi
kawał papieru
tańczący z nim

życie nie jest takie śmieszne
jak całowanie przez kalkę

jednak nie straszmy plamami
na ubraniu i słońcu
czasem na pękniętym talerzu
może ukazać się księżyc

Trujące światło

stanęła w zamkniętych drzwiach
spojrzała na mnie
wskazującym palcem

w najbardziej żyzną
część ciała
wbiła trujące światło

już nie chcę być kobietą
wyjmijcie ze mnie
wszystkie sprzęty
aby ona
nie miała o co się zaczepić
z czym tańczyć

zabierzcie kwiaty
lecz zostawcie zapach
słońce jeszcze w środku oka
liść gorący jak ptak
dusze nieznanych gwiazd
czekają na chrzest
który nie może się odbyć
beze mnie

wytnijcie słowa
zostawiając dźwięk
puste naczynie
żyje najczyściej

napełnione snami
pęka na mrozie

Jak się ubrać

znowu rozstajny poranek
i moja głowa w pieszczotach
zostaje ściągnięta na parter

do wieczora zakurzona droga
i piasek w zębach
nawet te bolą więcej
im mniej przejaśnień

nic pewnego nie stoi
pod zielonym światłem
na skrzyżowaniu leżą
pijane drogowskazy

jak się ubrać
na taką pogodę

parasole odmówiły posłuszeństwa
nie chcą udawać bohaterów
przecież wolą
słoneczne podwórza

o wszyscy moi podobni
co dzień opuszczani
na niezbadane wody
w łupince nadziei

nie łamcie wioseł
zanim
nie ujrzycie brzegu

Zatrzymaj się

Mamie

porcelanowa figurko
sześć razy brzmienna
rodziłaś kruchość
a sama twardniałaś

oddawałaś nam swoją wodę
urodę wiosenną
i ze skrzydeł pióra
do ścielenia gniazda

twój słowik
ciągle w fartuchu
zasypiał
proszony o śpiew

kleju rodzinnego domu
żywa królowo mojego nieba
mamo

nie oddawaj nas
w ręce pamięci
której nie można otruć

zatrzymaj się
w opuszczaniu nas
nie wychodź
na jednokierunkowe
schody do piwnicy

Nieustępliwie

jedyny mój przyjacielu
zimny dniu dzisiejszy
to ty ze mną nasłuchujesz
obiecujących kroków na schodach
to ja z tobą
gdy cieszę cię
swoją pracą

wleczesz mnie z sobą
i łąki obiecujesz
jak wielkie nadzieje
a tam nad rzeką
nie ma plaży
i ryby mówią
o niestrawnej wodzie

drzew za parkami
nie ma kto sadzić
i ptaki znoszą
zniechęcone potomstwo
na jednej nodze skacze bocian
druga umarła
w lodowatej wodzie

ty dniu uparty
ciągle mnie okrążasz
zostaw mi chwilę
zanim mnie nadepniesz
i powinnością nie mydl sobie oczu
pójdziesz do piekła
bo już nie ma dokąd

łagodnym myślom
ponalepiać furie
usiąść na tobie
nietrwałym motylu
i sen ci rzucić prosto w północ
za którą czesze swoje godziny
powtarzający mnie nieustępliwie
następny

Stromizna

nie patrz wieczorem
przez dziurawy garnek
tak skaleczony obraz
niełatwo potem sklecić

ból głowy pamięta
niezaspokojone rachunki
dla których nie masz
miejsca ani pierzyny

sufit się skrada
pod twoją poduszkę
tam przecież trzymasz
pułapkę na komara

umilkną echa mrozów
zapachnie ci więzienie
którego wciąż się trzymasz
przed którym wciąż uciekasz

koty wyjdą na ścieżki
myszy wyjdą na żer
noc się trochę zakaszle
zamkniesz ją rano w szufladzie

Na słonecznikach już wrzesień

przyjaciel wrzesień
uśpił moje kwiaty
teraz w doniczkach
panuje spokój

na świecie wojny
mają długie języki
i dużo śmierci
gotowej do wystrzału

urodzę jeden kwiat
dam mu długie imię
i zobaczę co mu los
przyniesie na gwiazdkę

urodzę mały zegar
wieczną klepsydrę
drugie wyzwanie
rzucone przeznaczeniu

zapomnę
że są akwarele
w odchodzącym lesie
kiedy ja boje się okna
za którym pole kamieni

usiądę wygodnie
napisze skargę na wiatr
podpalę śpiącego kota
i zacznę krzyczeć

Nie bój się

myślę
bez odpoczynku
motyl ma jeden dzień

nie od niego zależy
prawdziwy czy tkliwy
pełny lub bez szans

odganiam kłujące znaki
zamykam przed nimi szare komórki
świat mógłby się obejść
beze mnie
ale gdzie by się podziało
moje biurko

namawiam tęczę
aby zeszły z drutów
niech dostanę skrzydeł
i złotych dreszczy

niech staną na brzydkich oknach
bo moje oczy dobrze widzą
że czerwone to szare
a co słoneczne
tego nie ma

moja głupia głowo
nie obawiaj sie jutra
może ono nie przeżyje cię
może jutro nie dosiegnie
swego jutra